Rekolekcje w naszym życiu będą na tyle owocne, na ile sami się w ich przeżycie zaangażujemy, na ile będziemy skłonni na nowo przemyśleć

swoją wiarę i zgodnie z zachętą św. Jana „pierwsze czyny podjąć” (por. Ap 2, 5)

W codziennym zabieganiu rzadko mamy czas, by się nad czymś głębiej zastanowić. W życie (także duchowe) wkradają się pewnego rodzaju automatyzmy. Z jednej strony ułatwiają nam one życie (bo przecież trudno codziennie, podejmując modlitwę, zadawać sobie pytanie: po co w ogóle się modlę), z drugiej jednak strony automatyzmy te mogą powodować spłycenie rozumienia treści religijnych, gdyż wiele rzeczy robimy bezmyślnie.

Dzisiejsze czasy sprzyjają narzekaniu. Inflacja, zagrożenie bezpieczeństwa, drożyzna, niepewne jutro… ale czy pośród tego wszystkiego,  każdego dnia nie otrzymujemy naprawdę wiele? Życie z wdzięcznością to klucz do świętości. Może najwyższy czas go użyć i otworzyć drzwi do jeszcze bliższej relacji z Bogiem?

Adwentowe oczekiwanie daje nam nadzieję na spotkanie z Bogiem, który przychodzi do nas w widzialny sposób po to, byśmy zobaczyli Jego miłość i przekonali się, że możemy być do Niego podobni. Nie czekajmy biernie! Niech nas nie obchodzi  tępe liczenie dni, które pozostały do Bożego Narodzenia. Wiemy, że to, co wartościowe, nie przychodzi łatwo ani szybko.

Bardzo serdecznie zachęcamy, do uczestniczenia w Mszach Świętych roratnich, które sprawowane są w naszej Bazylice w każdy dzień Adwentu o 6.30.

Najbardziej charakterystyczne dla Adwentu, szczególnie w Polsce, są Roraty. Jest to Msza święta ku czci Najświętszej Marii Panny. Odprawiana zwykle wcześnie rano, przed świtem, gromadzi wielkie rzesze wiernych.  Nazwa „roraty” pochodzi od pierwszego słowa łacińskiej pieśni na wejście „Rorate coeli” (niebiosa, spuśćcie rosę).

 W przestrzeni publicznej coraz częściej słyszymy pytania o postawę Jana Pawła II wobec dramatu wykorzystywania seksualnego osób  małoletnich i bezbronnych przez duchownych, a także o sposób reagowania na tego rodzaju przestępstwa podczas jego pontyfikatu. Coraz głośniej stawiana jest teza, że Papież nie podchodził właściwie do tego rodzaju czynów i niewiele robił, aby ten problem rozwiązać, a nawet go ukrywał. Wydaje się, że panuje swego rodzaju moda na formułowanie tego typu opinii. Wpisuje się to w próby podważenia autorytetu Jana Pawła II, a nawet zakwestionowania jego świętości, potwierdzonej w procesie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym. W  konsekwencji stanowi to usiłowanie pomniejszenia znaczenia tego wyjątkowego pontyfikatu dla Kościoła, świata, kultury i człowieka.