Nabożeństwo czerwcowe to powszechne określenie nabożeństwa ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa, które – zgodnie ze swoją nazwą – jest odprawiane codziennie przez cały czerwiec, zazwyczaj przed lub po wieczornej Mszy świętej.
Podczas nabożeństwa czerwcowego zgromadzeni odmawiają/śpiewają Litanię do Najświętszego Serca Jezusa oraz Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu i wykonują pieśni, np. „Serce Twe, Jezu”, „Jezu Miłości Twej”, „Kochajmy Pana”. Ponadto, jeżeli nabożeństwo odbywa się w kościele, celebrans wystawia Najświętszy Sakrament do adoracji wiernych.
Idea nabożeństw czerwcowych narodziła się w połowie XIX w. w głowie francuskiej siostry wizytki, Anieli de Sainte-Croix. Zakonnicę zainspirowały już wówczas popularne nabożeństwa majowe, miała nawet powiedzieć, że „skoro maj jest poświęcony Matce Bożej, to czerwiec trzeba ofiarować Sercu Jezusowemu”. Pomysł ten padł na bardzo podatny grunt – najpierw uzyskał aprobatę biskupa Paryża, a później papieża Piusa IX, który w 1873 r. zatwierdził nabożeństwo czerwcowe jako oficjalną modlitwę Kościoła powszechnego. W Polsce po raz pierwszy zostało jednak ono odprawione znacznie wcześniej – 1 czerwca 1857 r. w Lublinie.
Trzeba zaznaczyć, że wybór czerwca jako miesiąca nabożeństw ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa nie był wyborem przypadkowym. W ten sposób nawiązano bowiem do objawień, podczas których Chrystus przekazał s. Małgorzacie Marii Alacoque (późniejszej świętej) 12 obietnic dotyczących czcicieli Jego Serca. Miały one miejsce w czerwcu (!) 1675 r.
